Jane Eyre

Ο γολγοθάς της Jane Eyre ξεκίνησε πολύ νωρίς, όταν μετά το θάνατο των γονιών της αναγκαστικά έμεινε με τον ξιπασμένο ξάδελφό της και την άκαρδη θεία της. Εκείνη φρόντισε γρήγορα να ξεφορτωθεί τη μικρή Jane, στέλνοντάς την σε ένα από τα πιο αυστηρά, καθολικά οικοτροφεία της εποχής. Χρόνια μετά, η Jane Eyre βρίσκει την πρώτη της δουλειά ως γκουβερνάντα περνώντας το κατώφλι της έπαυλης των Rochester, για να αναμετρηθεί για πρώτη φορά με τον έρωτα.

Μια γυναίκα σύμβολο μιας εποχής, μα και κάθε εποχής. Η ισότητα, ο σεβασμός, η δικαιοσύνη και η αυτοδιάθεση, ακόμη και σήμερα, δεν αποτελούν έννοιες κοινωνικά αυτονόητες για τη γυναικεία φύση, και δεν μιλάμε, βέβαια, μόνο για εκείνες τις εξωτικές, μακρινές χώρες, αλλά και για τις υπεραναπτυγμένες δυτικές, όπου η υποκρισία κρύβει ωμή ψυχολογική και σωματική βία. Δεν είναι καθόλου, λοιπόν, τυχαίο το γεγονός πως η συγκεκριμένη ηρωίδα έχει επιλεχθεί αμέτρητες φορές από τον 19ο αιώνα – όταν εκδόθηκε η νουβέλα της Brontë – και έπειτα, για κινηματογραφικές και τηλεοπτικές μεταφορές. Εδώ, μετά από τόσα ταξίδια στο χρόνο, καταφέρνει να βρει την ιδανικότερη ενσάρκωσή της: μια Mia Wasikowska που αποφασίζει για πρώτη φορά να πετάξει από πάνω της εκείνο το ημιδιαφανές πέπλο, που την έβγαζε πάντα εκτός από το οπτικό μας πεδίο, για να αφήσει να φανεί ένα ώριμο θηλυκό γεμάτο γνήσιο δυναμισμό και αδιαπραγμάτευτη αξιοπρέπεια.

Αν η ακαδημαϊκή προσέγγιση, η πραγματικά υπέροχη φωτογραφία και η μελαγχολική gothic ατμόσφαιρα, είχαν λίγη από την (βραβευμένη στο Sundance) τόλμη που είχε δείξει ο Fukunaga στο Sin Nombre του στα 2009, τώρα θα μιλούσαμε για μια έξοχη ταινία. Δυστυχώς όμως, ο σκηνοθέτης αποφασίζει να βάλει μετρημένα ξύλα στη φωτιά και να διηγηθεί την ιστορία χαμηλόφωνα, κατευνάζοντας πολλές στιγμές την αμφισημία των χαρακτήρων μαζί με την μεγαλειώδη τραγικότητα που αυτή φέρει. Επιμένει στο ρεαλισμό και γεμάτος ευαισθησία και τρυφερότητα τελικά επιτυγχάνει τη φυσική αγριότητα και την ατέλειωτη μοναξιά που περιβάλλει ασφυκτικά μια γυναίκα αποφασισμένη να ακολουθεί το ελεύθερο πνεύμα της και να σώζει μόνη της τον εαυτό της, ακόμη και όταν το πρώτο ρίγος στην καρδιά και το κορμί εμφανίζεται δύσκολο, επικίνδυνο και απρόσιτο. Μέχρι εκεί. Τα ηλεκτροφόρα μάτια του Rochester (Fassbender) σε εμπρηστική ετοιμότητα εντοπίζουν μέσα στην παγωμάρα αυτού του κόσμου το αντίπαλο πάθος της Jane Eyre, αλλά ποτέ η πυρκαγιά δεν παίρνει τις διαστάσεις που της αξίζουν. Για λίγο μόνο συγκινεί και ύστερα τίθεται υπό βιαστικό έλεγχο.

ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΤΕΝΤΕΝ: ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΜΟΝΟΚΕΡΟΥ

Η βόλτα στο υπαίθριο παζάρι γίνεται παραπάνω από ενδιαφέρουσα για τον Tεντέν (Jamie Bell), όταν πέφτει πάνω σε ένα πιστό αντίγραφο του «Μονόκερου», ενός θρυλικού ιστιοφόρου του 17ου αιώνα. Σπεύδει να το αγοράσει αγνοώντας πως έτσι κάνει το πρώτο βήμα για μια νέα, παράτολμη περιπλάνηση, αφού το στοιχείο που κρύβεται στο εσωτερικό της μινιατούρας συνδέεται με τον αδίστακτο Σακχαρίν (Daniel Craig), τον καπετάνιο της συμφοράς Χάντοκ (Andy Serkis) και ένα μυθικό θησαυρό κάπου στον πάτο της θάλασσας. Ο Τεντέν σύρεται αναίσθητος στο αμπάρι ενός πλοίου συμπαρασύροντας τον Μιλού, το πιστό fox terrier του, και ασφαλώς, το γκαφατζίδικο δίδυμο των Ντιπόν (Simon Pegg) και Ντυπόν (Nick Frost) σε άγνωστους προορισμούς.Ήταν εκείνος ο κριτικός κινηματογράφου που τον έφερε σε επαφή με τον κόσμο του Βέλγου κομίστα Hergé (προέρχεται από τα ανεστραμμένα αρχικά του πραγματικού του ονόματος, που ήταν Georges Remy), όταν στις αρχές του ‘80 παρατήρησε τις ομοιότητες του Indiana Jones και της Χαμένης Κιβωτού του με τον τσουλουφάτο ρεπόρτερ που έσπαγε τα ευρωπαϊκά ταμεία σε κάθε comic book εμφάνισή του. Αμέσως μετά έφτασε η ευχή (και κατάρα) του «μπαμπά» του Τεντέν που θεώρησε τον Spielberg ως τον έναν και μοναδικό που θα μπορούσε να πραγματοποιήσει επιτυχώς την κινηματογραφική μεταφορά του ήρωά του (είχαν προηγηθεί τέσσερις νερόβραστες). Το βάρος του οράματος που για χρόνια κουβαλούσε στις πλάτες του ο μεγαλύτερος cine-παραμυθάς της γενιάς μας ελάφρυνε μόλις ήρθε σε επαφή με τον Peter Jackson και τα WETA οπτικά εφέ του. Από εκεί και πέρα χρήματος και τεχνολογίας performance capture επιτρέποντος και o Tεντέν άρχισε εκ νέου τις κινηματογραφικές αναπνοές του.
Ελάχιστα δευτερόλεπτα στους τίτλους αρχής και παίρνεις για τα καλά το μήνυμα: αυτό που πρόκειται να παρακολουθήσεις είναι ένα συναπάντημα δημιουργικής έξαρσης και άκρατης έμπνευσης στο σταυροδρόμι της pop culture του ξανθούλη, θαρραλέου δημοσιογράφου. Ο Spielberg αλληλεπιδρά με το animation και τις εκατό κάμερες που έχει στα χέρια του για πρώτη φορά, όπως κάθε παιδί με το καινούργιο του παιχνίδι. Επεξεργάζεται τις αντοχές και τις ιδιοτροπίες του και μαζί του μαθαίνει να αλωνίζει την πραγματικότητα σε κάθε επιθυμία του μυαλού. Μαζί και εσύ, που νιώθεις τις τρεις διαστάσεις να σε προσκαλούν για συμμετοχή στο χωρίς ανάσα πανηγύρι του παιδικού ενθουσιασμού και όχι να προσπαθούν, ως συνήθως, να σου επιβληθούν ξεκάρφωτα και για το τίποτα. Υποδειγματική εισαγωγή χαρακτήρων, αφηγηματικός ρυθμός για διδαχή και χιλιάδες ευφυείς λεπτομέρειες που εισέρχονται αρμονικά στη ρετρό ατμόσφαιρα, τα αστεία, το chiaroscuro και τη χαρακτηριστική claire ligne τεχνική του Hergé, όπως εκείνη ξεπηδά μέσα από τα επιλεγμένα τεύχη που χρησιμοποιούνται εδώ («Ο κάβουρας με τις χρυσές δαγκάνες», «Το μυστικό του μονόκερου» και «Ο θησαυρός του κόκκινου Ρακάμ»).
Όπως άλλωστε και στο comic, οι δεύτεροι ρόλοι με τις ιδιορρυθμίες τους είναι εκείνοι που τραβούν πάνω τους όλα τα φώτα του ενδιαφέροντος – αυτός ο Χάντοκ παραμένει πάντα μια λατρεμένα αξεπέραστη μορφή – αφήνοντας τον απροσδιορίστου ηλικίας κεντρικό ήρωα μόνο. Ίσως επειδή αυτός έχει ό,τι ακριβώς χρειάζεται: αυτοπεποίθηση και δίψα για τη μεγάλη περιπέτεια. Πάμε;

The Muppets (2011)

Νομίζεις ότι πρόκειται για μια ρομαντική κομεντί με τον Jason Segel του How I Met Your Mother και την Amy Adams, άλλα το ρομάντζο τους το χαλάει ο Κέρμιτ ο Βάτραχος και η παρέα του! Και αυτό για να τους ζητήσουν την βοήθεια τους, ώστε να αντιμετωπίσουν έναν αδίστακτο επιχειρηματία, που θέλει να τους πάρει το στούντιο.Όλοι οι πρωταγωνιστές του Muppets Show εμφανίζονται στην ταινία της Disney, που προβάλλεται στις ΗΠΑ στα τέλη του Νοεμβρίου, από τον σκηνοθέτη τηλεοπτικών σόου James Bobin. Επίσης ακούγονται οι φωνές των Neil Patrick Harris, Zach Galifianakis, Jack Black, Katy Perry και άλλων.

Πρώτο τρέιλερ για το 21 Jump Street

Οι πρώτες εικόνες από την κινηματογραφική μεταφορά της εφηβικής τηλεοπτικής μανίας των 80s, που ανέδειξε τον Τζόνι Ντεπ ως ακαταμάχητο teen idol μόλις κυκλοφόρησαν στο ίντερνετ, οι οποίες όμως δεν θυμίζουν σε τίποτα το παλιό, καλό(;) "21 Jump Street". Οι αντρικές χαίτες κουρεύτηκαν, τα μετα-πανκ ντυσίματα χάθηκαν και οι πρωταγωνιστές Τσάνινγκ Τέιτουμ και Τζόνα Χιλ δεν φέρουν πλέον την street αγριάδα των τηλεοπτικών τους προκατόχων. Βέβαια, αυτό που άλλαξε κυρίως είναι η δημιουργική του κατεύθυνση… Από ότι φαίνεται από το πρώτο τρέιλερ, το καινούργιο "21 Jump Street" θα είναι περισσότερο κωμωδία και λιγότερο νεανική αστυνομική περιπέτεια, κάτι σαν cop movie παρωδία.
Από την αρχή, η φιλόδοξη κινηματογραφική μεταφορά έδειξε τις ανάλαφρες κωμικές προθέσεις της. Στην σκηνοθεσία της ταινίας βρίσκεται το δίδυμο Φιλ Λορντ και Κρις Μίλερ που έχουν στο κινηματογραφικό ενεργητικό τους μόνο το κεφάτο animation "Βρέχει Κεφτέδες", ενώ ο νέος ήρωας της αμερικανικής κωμωδίας Τζόνα Χιλ είναι εκτός από πρωταγωνιστής και παραγωγός της ταινίας. Ίσως, λοιπόν, το ολοκαίνουργιο και αρκούντως σατιρικό "21 Jump Street" να αποδειχτεί περισσότερο ανατρεπτικό από το γεμάτο αφέλειες και ηθικολογικές διδαχές τηλεοπτικό προκάτοχό του. Από ότι έχει διαρρεύσει ο Τζόντι Ντεπ θα κάνει μια σύντομη εμφάνιση στο φιλμ, το οποίο θα κυκλοφορήσει στην Ελλάδα στις 3 Μαΐου του 2012.

Tower Heist

Όταν οι υπάλληλοι ενός υπερπολυτελούς ουρανοξύστη μαθαίνουν πως ο μεγιστάνας ένοικος του τελευταίου ορόφου, εκτός των άλλων υπεξαιρέσεων, ξετίναξε και τις δικές τους οικονομίες, αναλαμβάνουν δράση με αρχηγό τον manager του κτιρίου (Ben Stiller). Αποφασίζουν να εισβάλλουν στο διαμέρισμά του που φρουρείται 24/7 από το F.B.I. και να πάρουν την εκδίκησή τους. Γρήγορα όμως, αντιλαμβάνονται την έλλειψη προϋπηρεσίας τους στην παρανομία, γι’ αυτό και βάζουν στην παρέα τους ένα γνωστό ρεμάλι του υποκόσμου (Εddie Murphy).Το σενάριο πρέπει να είναι ποτισμένο με εκείνη την ιδιαίτερη μυρωδιά του γνωστού διορθωτικού υγρού blanco, αφού μαθαίνουμε πως πολλοί και διάφοροι έγραψαν (check writers’ credits), έσβησαν και ξανάγραψαν αμέτρητες φορές, όσες δηλαδή άλλαξαν και οι πρωταγωνιστές της ταινίας. Η αρχική ιδέα ήταν η αφροαμερικάνικη εκδοχή του «Ocean’s Eleven». Από τα ονόματα που είχαν ακουστεί τελικά μόνο αυτά των Murphy και Sidibe (Precious) έμειναν στο σχέδιο να του δώσουν εκείνη την πιο... μελαψή απόχρωση. Ο Ratner, υπεύθυνος για την τριλογία του Rush Hour, αλλά και τα Family Man, Red Dragon και X Men: The last Stand, σχεδόν επιβλήθηκε στην σκηνοθετική καρέκλα από τον Ben Stiller, ως γνώστης της εμπορικής κωμωδίας δράσης. Λίγο η κατάθλιψη της οικονομικής κρίσης, λίγο η επαναστατική διάθεση «τώρα ήρθε η ώρα τα πόδια να δείρουν το κεφάλι (ή το κεφάλαιο, το ίδιο κάνει)», λίγο τα άσκοπα μικροτερτίπια της πλοκής, λίγο κάποια από τα αστεία που πέφτουν σε παγωμένο τοίχο και το ασανσέρ στο Trump Tower (αυτός χρησιμοποιείται στην πραγματικότητα) χάνει ορόφους στη σπιρτάδα και τη συνοχή που μια ταινία ληστείας οφείλει να έχει.
Παρόλα αυτά διασκέδαση υπάρχει. Από τα μέσα και μετά, όταν ξεκινάει η εφαρμογή του σχεδίου, τα μεγάλα ποσά που βγήκαν από τις τσέπες των παραγωγών πιάνουν τόπο. Μεγάλη η φούρια στα εντυπωσιακά πλάνα, ενώ η ιστορία αποκτά ένταση, ροή και ενθουσιασμό, καθώς περιστρέφεται γύρω από την κλοπή μιας κατακόκκινης Ferrari που βρίσκεται στο σαλόνι του ρετιρέ του πανύψηλου, γυάλινου πύργου κατά τη διάρκεια της παρέλασης της Ημέρας των Ευχαριστιών (ναι, πρόκειται για «τσουχτερότατη» αναπαράσταση). Ο Alan Alda και η Téa Leoni είναι οι παρουσίες που δίνουν την σπουδαιότητα που λείπει από τους υπόλοιπους στο cast, αφού δυστυχώς και η πολυαναμενόμενη εμφάνιση του Eddie Murphy πιο πολύ στο μπαγιάτικο φέρνει. Δεν πειράζει, τουλάχιστον το φιλμ φροντίζει να μας αφήσει με ένα γελάκι και την φαντασίωση του απατεώνα καταχραστή να παίρνει τη θέση που του αξίζει. Στη φυλακή (πόσο θα το φωνάζουμε πια;).