Όταν οι υπάλληλοι ενός υπερπολυτελούς ουρανοξύστη μαθαίνουν πως ο μεγιστάνας ένοικος του τελευταίου ορόφου, εκτός των άλλων υπεξαιρέσεων, ξετίναξε και τις δικές τους οικονομίες, αναλαμβάνουν δράση με αρχηγό τον manager του κτιρίου (Ben Stiller). Αποφασίζουν να εισβάλλουν στο διαμέρισμά του που φρουρείται 24/7 από το F.B.I. και να πάρουν την εκδίκησή τους. Γρήγορα όμως, αντιλαμβάνονται την έλλειψη προϋπηρεσίας τους στην παρανομία, γι’ αυτό και βάζουν στην παρέα τους ένα γνωστό ρεμάλι του υποκόσμου (Εddie Murphy).Το σενάριο πρέπει να είναι ποτισμένο με εκείνη την ιδιαίτερη μυρωδιά του γνωστού διορθωτικού υγρού blanco, αφού μαθαίνουμε πως πολλοί και διάφοροι έγραψαν (check writers’ credits), έσβησαν και ξανάγραψαν αμέτρητες φορές, όσες δηλαδή άλλαξαν και οι πρωταγωνιστές της ταινίας. Η αρχική ιδέα ήταν η αφροαμερικάνικη εκδοχή του «Ocean’s Eleven». Από τα ονόματα που είχαν ακουστεί τελικά μόνο αυτά των Murphy και Sidibe (Precious) έμειναν στο σχέδιο να του δώσουν εκείνη την πιο... μελαψή απόχρωση. Ο Ratner, υπεύθυνος για την τριλογία του Rush Hour, αλλά και τα Family Man, Red Dragon και X Men: The last Stand, σχεδόν επιβλήθηκε στην σκηνοθετική καρέκλα από τον Ben Stiller, ως γνώστης της εμπορικής κωμωδίας δράσης. Λίγο η κατάθλιψη της οικονομικής κρίσης, λίγο η επαναστατική διάθεση «τώρα ήρθε η ώρα τα πόδια να δείρουν το κεφάλι (ή το κεφάλαιο, το ίδιο κάνει)», λίγο τα άσκοπα μικροτερτίπια της πλοκής, λίγο κάποια από τα αστεία που πέφτουν σε παγωμένο τοίχο και το ασανσέρ στο Trump Tower (αυτός χρησιμοποιείται στην πραγματικότητα) χάνει ορόφους στη σπιρτάδα και τη συνοχή που μια ταινία ληστείας οφείλει να έχει.
Παρόλα αυτά διασκέδαση υπάρχει. Από τα μέσα και μετά, όταν ξεκινάει η εφαρμογή του σχεδίου, τα μεγάλα ποσά που βγήκαν από τις τσέπες των παραγωγών πιάνουν τόπο. Μεγάλη η φούρια στα εντυπωσιακά πλάνα, ενώ η ιστορία αποκτά ένταση, ροή και ενθουσιασμό, καθώς περιστρέφεται γύρω από την κλοπή μιας κατακόκκινης Ferrari που βρίσκεται στο σαλόνι του ρετιρέ του πανύψηλου, γυάλινου πύργου κατά τη διάρκεια της παρέλασης της Ημέρας των Ευχαριστιών (ναι, πρόκειται για «τσουχτερότατη» αναπαράσταση). Ο Alan Alda και η Téa Leoni είναι οι παρουσίες που δίνουν την σπουδαιότητα που λείπει από τους υπόλοιπους στο cast, αφού δυστυχώς και η πολυαναμενόμενη εμφάνιση του Eddie Murphy πιο πολύ στο μπαγιάτικο φέρνει. Δεν πειράζει, τουλάχιστον το φιλμ φροντίζει να μας αφήσει με ένα γελάκι και την φαντασίωση του απατεώνα καταχραστή να παίρνει τη θέση που του αξίζει. Στη φυλακή (πόσο θα το φωνάζουμε πια;).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου